Winterbeklimming Bishorn 2022
Met een spannend weerbericht op zak trokken de klimmers van de winterbeklimming Bishorn naar Zwitserland: voor velen een eerste kennismaking met de bergen. Na een warme periode van veel zon, ging er tijdens onze expeditie veel sneeuw vallen. Daarbij werden gevoelstemperaturen van -35 C voorspeld met harde wind.
Iedereen was dan ook uiterst gemotiveerd om de eerste dag de training met lawinepiepers en bijbehorende scheppen tot een goed einde te brengen. Daarnaast werd het voor velen ook de eerste kennismaking met sneeuwschoenen, toerski’s en de bittere kou. Bij thuiskomst in onze gîte werd besloten of het lawinegevaar het toe zou laten of we de volgende morgen onze weg naar Cabane de Tracuit zouden kunnen vervolgen. Gelukkig waren de mensen bij de Schnee- und Lawinenforschung ons gunstig gezind: we konden vertrekken naar ons doel, de Bishorn.
Bepakt en bezakt waren we de volgende ochtend vroeg uit de veren. Wie ons niet zo gunstig gezind bleken te zijn, waren de weergoden. Het eerste deel van onze tocht was een toegankelijke warming-up, waarna we in vers gevallen sneeuw terecht kwamen: ondanks de sneeuwschoenen zakten we veel weg in de verse sneeuw. Hierdoor werd ons uithoudingsvermogen meteen op de proef gesteld.
Wat ook op de proef werd gesteld, was onze snelheid. Na een goede vier uur klimmen stak er een gure wind op en begon de sneeuw in ons gezicht te snijden. De gidsen voelden het al op hun snowboots aan: met dit tempo en deze omstandigheden is het onverantwoord om door te gaan naar de Cabane. Ze riepen de groep bijeen en samen hebben we één van de moeilijkste beslissingen in de bergsport gemaakt: omkeren voor onze eigen veiligheid. Hoe wrang dit ook voelde voor ons goede doel – kinderen met kanker hebben immers geen keuze – bleek het achteraf de goede keuze. De huttenwaard werd gebeld en zei dat ze het telefoontje al veel eerder had verwacht: de sneeuw viel in de hut wel, maar raasde horizontaal voorbij door de harde wind.
Met een fikse kater daalden we weer af naar de gîte, waar we genoten van het gezelschap en stil stonden bij de winterse omstandigheden die we die dag getrotseerd hebben. ’S Avonds gingen we uit eten in een lokaal etablissement en bereidden we ons voor om op onze laatste dag nog zoveel mogelijk hoogtemeters voor KiKa te maken: dat is het minste wat we aan onze sponsoren verschuldigd waren!
We hebben genoten van de omgeving, de groep en de kennismaking met de bergen. Zoals gezegd: voor velen was dit een eerste ontmoeting met de bergen. Een ding was aan het eind van onze expeditie duidelijk: het is zeker niet de laatste!
